...nie żyje

(polecam przeczytanie najpierw poprzedniego posta)

Jest jesień 2012. Nie jest fajnie. To znaczy, bywało gorzej, ale to ciągle nie to, czego szukam od 2010. Od momentu kiedy zdołałem wdrapac się na sam szczyt, a następnie spaśc z ogromnym bólem na twarde dno. Dorosłośc dała o sobie znac tak jakby za wcześnie. Przemijanie dało o sobie znac dużo za wcześnie, kopiąc mnie po głowie pod postacią depresji.

Ciężko wypełzac z dna najciemniejszej jaskini, ale podjąłęm się tego zadania. Kroczek po kroczku robiło mi się coraz lepiej. Pewnie, że czasami zdarzało się poślizgnąc na błocie, albo potknąc na rzucanej przez kogoś pod moje nogi kłodzie. Wybijałem sobie zęby, ścierałem łokcie i kolana, w końcu doszedłem miejsca, gdzie poczułem się pewnie. Uznałem, że jestem na tyle mocny, że zamiast pomału dreptac mogę od razu skakac ogromnymi susami przed siebie.

Załatwiłem to co do mnie należało i skoczyłem. Daleko, dużo dalej niż powinienem na samym początku. Początkowo lot był przyjemny. Trzeba jednak umiec rozróżnic przyjemny lot od lecenia pionowo w dół. Pieniądze szybko się kończyły, a perspektywy nie zmieniały się ani o centymetr. W końcu, zanim znów spadłem na samo dno otworzyłem spadochron. Posypałem głowę popiołem.

Postanowiłem zrobic TU to czego nie udało się osiągnąc TAM. Nie liczyła się metoda, cel uświęcał środki. Okazało się, że nie uświęca. Tym razem do dołu przyciskał mnie ogromny głaz, zobowiązań, postanowień i wątpliwości. Nie mające gdzie uciec przygniatały mnie coraz bardziej do dna.

W końcu pękłem. Nie po to wdrapywałem się tak wysoko, żeby dac się przygnieśc czemuś, co nic mi nie przyniesie. Nawet gdybym nauczył się dźwigac takie ciężary.

Znów pojawiła się pustka. Czułem się jak mały chłoptaś, zostawiony na ogromnym pustym polu. Z jednej strony szczęśliwy z nieograniczonej wolności. Z drugiej przerażony, faktem iż nie wie w którą stronę iśc.

I wtedy dowiedziałem się, że Nie żyje. Ten sam, który wcześniej Nie miał sobie równych.

Wydał czwartą płytę. Dwie poprzednie trzymały poziom, ale nie było to to samo co pierwsza. Dlatego do tej podchodziłem z dużą rezerwą.

Chociaż ciężko było trzymac dystans słuchając "Znasz mnie". Kwintesencja idealnego singla - intra. Słysząc ten "Pierwszy Milion" na końcu mam ciarki. Jednak dalsze opinie postanowiłem wydawac dopiero po usłyszeniu całości.

Dobrze jest miec oryginalne płyty. Kiedy w końcu dostałem wyczekany krążek, postanowiłem najpierw przeczytac to co jest napisane we wkładce. Szczerze mówiąc gdyby nie ta lektura pewnie kompletnie inaczej podszedłbym do tej płyty. Dlaczego? Pozwolę sobie uargumentowac na końcu tej, nazwijmy to, recenzji.

Odpowiednio nastawiony wcisnąłem play. Znów ciarki przy "Znasz mnie". A dalej? Petarda. Sto petard. Kilka dobrych ton pieprzonego trotylu.

Jakie on osiągnął brzmienie! I te elektroniczne bity, dla mnie kwintesencja dobrego syntetycznego brzmienia. Na tym to powinno polegac! W warstwie muzycznej totalna miazga, ale ale...

...liczy się liryka. Hipotermia, Świt. Nie wiem czy kiedykolwiek słyszałem szczersze utwory. Dotykające tych miejsc naszej jaźni, które chcemy najgłębiej schowac, wyznania człwowiek z depresją. Dla mnie tym bliższe, iż sam przechodziłem przez to samo. Symfonia smaków też rozsadza psychikę szczerością. Jeśli Twój ulubiony raper mówi, że nawija szczerze, sprawdź najpierw te trzy kawałki i porównaj. Nieco mniej bezpośrednie, ale równie ciężkie Mr. Underground, Śnieg i lód, Lekcja patriotyzmu, Kobiety swoich mężczyzn, Strumień (na genialnym, najlepszym na płycie bicie!) poddają pod zastanowienie obecny stan naszego społeczeństwa. Mnie podczas słuchania tych kawałków w głowie pulsuje tylko pytanie "co my tu w ogóle robimy?". Pięknie podsumował Zeus dzisiejszą publikę net-rapową w ODP. Dalej osobiste Muzyka, miłośc, przyjaźń, Obcy sufit i Tony Halik, z których moim faworytem jest szczególnie ten pierwszy.

Na tym w zasadzie mogłyby się skończyc tematy kawałków z tej płyty. Dostalibyśmy pewnie podany na bardzo energetycznych bitach dziennik wściekłego na rzeczywistośc gościa w trakcie lub po depresji. Jednak pozostałe dwa kawałki z tej płyty spinają ją w uderzającą życiowością całośc. Po kompletnym dnie, brudzie i furii przebijają się (nomen omen) promienie nadziei. Słońce i Gwiazdy dają tak niewyobrażalnego kopa po wcześniejszej traumie, że mnie stawia na nogi jak wtedy, w 2008. Udaje się osiągnąc katharsis.

Ja osobiście podziwiam Zeusa, za odwagę, szczerośc i umiejętnośc przekazania kosmicznych ilości energii. Mnie najbardziej jara fakt, że Nie żyje, nie jest zmyślnie przemyślanym tworem, mającym odpowiednio, przez kontrasty, działac na psychikę. Jest całkowicie szczerym zapisem tego co siedziało w głowie autora.

Skąd to wiem? Po pierwsze - czuc to w głosie, w liryce całej płyty. Nie wiem czy dałoby się oszukac tak ogromną ilośc skrajnych uczuc, tak bliskich ludziom z depresją. Po drugie - bo czytałem wkładkę płyty. To co działo się z Kamilem podczas tworzenia płyty opisał Joteste, druga częśc Pierwszego Miliona. Opis jest równie szczery, co płyta, podszyty jeszcze dystansem kogoś kto patrzy na bliską osobę, czuje co się dzieje, ale nie zna jej myśli.

W ogóle, ja czuję jakby to nie była płyta Zeusa, a całego duetu. Nie wiem czemu, ale mam wrażenie, że gdyby nie Joteste, ta płyta mogłaby w ogóle nie powstac, a na pewno nie w takiej formie.

Więc dla obu Panów - gratulacje!

PIERWSZY MILION!

Ten co nie ma sobie równych...

Jest jesień 2008 roku. Jestem totalnie zagubiony. Zacząłem klasę maturalną, zdążyłem usłyszec kilka dołujących zdań dotyczących mojej przyszłości, dostawałem kolejne plomby w twarz od osób, które były dla mnie bardzo bliskie. Do tego ten stan trwa w zasadzie od ponad roku, pomału zaczynam miec dosyc czegokolwiek dookoła. Chlanie w opór też raczej nie poprawia mojego samopoczucia, chociaż bardzo bym chciał żeby było inaczej. Jedynym co przytrzymuje mnie przy życiu jest rap. Podpięty do słuchawek jak do kroplówki, w zasadzie nie istnieje dla mnie świat, poza tym co brzmi w moich słuchawkach.

Któregoś dnia sprawdzam rapowe "świeżynki" do przesłuchania. Nowy singiel Zeusa. Nie mam zbyt dużego pojęcia kto to jest, poza tym, że to znajomy OSTRa z Teofki i razem mieli kawałek o tym, że zagłuszą Łódź. Odpalam "Jeszcze więcej". Wow, ale buja! Ma chłopak power, ciekawe, ciekawe, sprawdzimy co tam dalej zmontuje.

Nie był to czas kiedy fajnie zapowiadające się płyty kupowałem, toteż tuż po premierze "Co nie ma sobie równych" ląduje na moim dysku ze sklepu peb.pl. Pamiętam, że jest niedziela rano. Akurat mam chwilkę, przesłuchamy. Odpalam.

Petarda. Przy pierwszym przesłuchaniu siedziałem jak zaczarowany. Przy drugim latałem jak wariat po pokoju. Była to jedyna płyta, którą po pierwszym przesłuchaniu katowałem na repeacie przez cały dzień. Nigdy wcześniej i nigdy później nie zdarzyło mi się coś takiego.

Ta petarda, którą odpalił Zeus, była tym czego potrzebowałem. Można w to wierzyc, albo i nie, ale ta płyta zmieniła moje życie. Przewartościowałem priorytety, otworzyłem się, wrzuciłem na kompletny luz. Fajnie było słyszec później "dobrze, że ci się wtedy przestawiło, byłeś wcześniej nie do zniesienia, wróciłeś w końcu do nas!". Stałem się jednym z tych, którzy nie mają sobie równych.

A do dzisiaj nie znam nic lepszego na doładowanie niż "Jestem tu" ;).

Cdn.

Przeprowadzka 2

No to się przeniosłem w całości. Rozdzieliłem częśc sportowo - turystyczno - inną i częśc eteryczno - ezoteryczno - filozującą. Robię szybką karierę, w 3 miesiące z 1 bloga na 2, no no no, rozkręcam się ;).

I to w sumie tyle, z tego co mam do tej pory do napisania, w głowie już mi kiełkują pomysły na miliony postów, ale po kolei, nie zamierzam się wystrzelac pierwszego dnia.

Także zapraszam i tutaj i na nieznamsienasporcie.blogspot.com. Dawka solidnego gadania o niczym teraz w dwóch wersjach kolorystycznych!

Decyzje (13 listopada 2012)

Ciężkie te ostatnie godziny, oj bardzo ciężkie. Nie umiem podejmowac decyzji, im większe i poważniejsze tym gorzej. Zawsze znajdę za dużo za i za dużo przeciw i wychodzi na remis. A życie to nie piłka nożna, tu zawsze ktoś lub coś musi wygrac.

Najgorsze jest to, kiedy już masz podjętą decyzję, gotową odpowiedź, a w tym momencie ktoś Ci podsuwa szczególik, który zmienia całe Twoje patrzenie na sprawę. Rzucasz na szalę swoje argumenty, otoczenie (albo Twoje drugie "ja" ;)) rzuca swoje. Zaczyna się gra w ping-ponga i ciągłe wahania. W końcu trzeba to przerwac.

Dla mnie najlepszym rozwiązaniem okazało się zrobienie czegoś czego dawno nie robiłem, a co dawało mi zawsze kopa. Możecie uwierzyc lub nie, ale czasem przejażdżka łódzkim mpk potrafi zdziałac cuda.

Zdziałała. Podjąłem decyzję. Czy słuszną - się okaże. Ja zawsze wychodzę z założenia, zresztą chyba już o tym tu pisałem, że nie ma złych decyzji - są tylko wnioski nie wyciągnięte z błędów. W związku z tym od jutra estoy en paro.

Postanowiłem poświęcic w maksymalny możliwy sposób życie sportowi (ogólnie) i turystyce w Łodzi. Temu zamierzam poświęcac czas w pracy i czas wolny. Ruszam z blogiem na nowo i na ostro, poniekąd po to, żeby może pewnogo dnia zacząc na tym chociaż nieco zarabiac. Jednak celem najwyższym jest realizowanie siebie, dopiero później pieniądze.

W tym momencie polecam Friko Grammatika, swoją drogą :).

Oj, popadłem w filozowanie znów. To tak żeby było troszkę bardziej przyziemnie chociaż przez chwilę. Bieganie jest super i jara mnie tak bardzo jak powinno. Oby tak dalej! I jak Bozia da, za dwa tygodnie pierwsze w moim życiu zawody. 5 km to niedużo, ale fajnie będzie się otrzaskac z klimatem zawodów, przed tym najważniejszym startem :).

Mam nadzieję jutro podzielic się wrażeniami z pewnego, oby, budującego spotkania. Poza tym mam nadzieję na kilka innych rzeczy, ale to może pochwalę się już po fakcie :).

Mocne tempo (8 listopada 2012)

Jedni nie lubią tego w zupełności, inni właśnie wolą w ten sposób. Ba, nawet niektórzy sobie nie radzą jeśli to się nie pojawia. Mocne tempo każdego dnia. Można by to nazwac życiem w biegu, ale to skojarzenie budzi raczej pejoratywne skojarzenia. Dla mnie to po prostu złapanie odpowiednio silnego rytmu zajęc wyznaczonych na każdy dzień, czasem sprawiającego że nie wiadomo w co ręce włożyc. Moim zdaniem efekty, chociaż okupione często dużym wysiłkiem, zazwyczaj są przyjemnym plonem.

Ja jestem właśnie w środku takiego kociołka. Bynajmniej nie jest mi z tym źle, chociaż wewnętrznie marudzę, że wolałbym się poobijac i miec chwilę więcej czasu na nicnierobienie. Jednak prawda jest taka, że obecnie pracując mam niewiele czasu wolnego. I właśnie dzięki temu wyrabiam się ze wszystkim co mam do zrobienia. Ogarniam hiszpański, czytam książkę, znajduję chwilę na bieganie, na pojechanie z Love na drugi koniec miasta, żeby mogła stac się szczęśliwsza, itp. itd. Prawdę mówiąc, mając wolne robiłem połowę tych rzeczy i to jeszcze marudząc, ociągając się i w ogóle ;).

Forma w biegowa jest super. Szczególnie psychiczna. Przerwa chyba zrobiła swoje, bo znowu mam radośc z biegania. Do tego w końcu wymyśliłem sobie trasę, która mi idealnie odpowiada, więc nie muszę już godzinami się zastanawiac, którędy mam dzisiaj biec. Wychodzę z domu i robię swoje i póki co to swoje wychodzi mi całkiem na plus. Chociaż jak sobie przypominam to w planie dla 10 km tak do 4-5 tygodnia tez bylem happy i w ogóle hipisi, a potem przyszedł dół, ale szczerze wierzę, że tym razem obejdzie się bez tak drastycznych dołków :).

Jutro mecz, nawet nie będę miał jak wyniku sprawdzac... W ogóle praca w weekendy jest super, pod warunkiem, że ma się gdzie oglądac sport, bo tak to sól życia człowiekowi zabierają...

Tak już kończąc - mam nadzieję, że pewne plany uda mi się w najbliższym czasie zrealizowac. Bo na krótką metę nie ma problemu, ale w dłuższej perspektywie... Mam nadzieję nie pozawalac tego co naj naj naj ważniejsze.

Czego sobie i wszystkim życzę :)

Ambitnie do przodu (6 listopada 2012)

Coraz rzadsze odstępy pomiędzy poszczególnymi postami, każą sugerowac, iż nie interesuje mnie już pisanie bloga.

Nic bardziej mylnego, złorzeczący!

Pomysłów mam naprawdę dużo. Że będę pisał rzeczowo i fachowo na temat wydarzeń i doniesień sportowych. Że będę dzielił się moim bólem i radością związanymi z bieganiem. Że podzielę się moimi spostrzeżeniami dotyczącymi lokalnych bolączek miasta Łodzi. Że podzielę się moją wiedzą z gatunku historii architektury i sztuki. Byc może będę nawet prowadził rozległe polemiki z setkami czytelników.

Uważam, że mogę byc dumny ze swoich planów!

Tak, tak, wiem. Z realizacją gorzej. Zawsze jest fajnie w fazie myślenia, tworzenia koncepcji. Potem, kiedy przychodzi do przysłowiowego "czego" okazuje się, że a to brakuje sił, czasu czy pogoda nie taka.

Co nie zmienia faktu, że zamierzam któregoś dnia dopiąc swego. Jeśli nie zacznę dziś, chociaż odrobinkę, kroczek po kroczku realizowac zamierzeń, to za pół roku dużo dalej nie będę. A tak chociaż dziubdziam te wpisy raz w tygodniu, ale przynajmniej jak ktoś tu przypadkiem trafi, to będzie miał możliwośc poczytac moje ględzenie o tym, jak to tu miało byc fajnie, a nie jest. I może wróci za dwa dni, a ja akurat dodam najlepszy post w historii blogów. Wtedy, wiadomo, sława, dziewczyny, szampan i szampon.

Póki co biorę się za lekturę kolejnej książki o historii architektury. To oczywiście w ramach planu "czytam przyjemne książki". Jednakże, cóż jak biedny poradzę, kiedy głód wiedzy w tej dziedzinie jest u mnie niezaspokojony.

I 13 spotkanie ws. kursu przewodnickiego! Mam zamiar dopiąc swego, chociaż mój szef raczej nie podskoczył z radości na myśl o moim rocznym marudzeniu, że znowu chcę miec wolne popołudniu. Najwyżej zmienię szefa, jak mu dalej nie będzie pasowac, hi hi hi :).

I już tak konkretniej - młodzi z Widzewa - kolejny raz szacun, w ogóle, piłkarze w wieku <23 dają nadzieję na lepszą przyszłośc polskiej piłki. Oh, i przy okazji wyczytałem w necie, że Lewandowski ma asystę. Gratki ;).

Szacun Jerzyk! Kurde, fajny tenis, bez kompleksów, wykorzystujący 100% własnych predyspozycji fizycznych, oby tak dalej! Mój kolega z gimnazjum, że tak się pochwalę (chociaż już sam fakt chodzenia do gimnazjum jest raczej mało chwalebny, pomijam żenującą resztę).

Biegam już nowy plan, bez odpuszczania. Jest naprawdę fajnie, a może byc lepiej. Zmieniłem nieco podejście do tematu, dzięki czemu nie ma uczucia zmuszania się. Jeszcze tylko 23 tygodnie! Niestety, kolka jak była tak jest...

Reasumując dzisiejsze rozważania. Nieważne, czy rzadko, czy często, czy ambitnie, czy po łebkach, czy zabawnie, czy żenująco. Masz plan? Trzymaj się go i ambitnie do przodu! Mistrzów nikt nie rozlicza ze stylu gry na początku, jeśli w finale grali bajecznie.

Bolą nóżki, bolą (10 października 2012)

Nie ma to tamto. Praca to nie przelewki. 8 godzin trzeba stać, to się stoi i już. Chyba, że można usiąść. To się siada i cieszy nieopisanym szczęściem.

W życiu nie przejechałem tylu kilometrów windą co dzisiaj. To takie wrażenia z pracy, którymi mogę się podzielić. I że jest ciężko, jak zawsze na początku. Organizm nie przyzwyczajony, ludzi żadnych się nie zna. Pomału, krok po kroczku, będzie coraz lepiej. Taką mam nadzieję, hihi.

No ale praca ma inny aspekt. Musiałem sobie dzisiaj o 20 min skrócić bieganie. Powinienem biegać ponad 80 min, przebiegłem nieco ponad godzinkę. Dałbym radę więcej, ale nie mam ochoty się zajechać. Jak się już przyzwyczaję do wysiłku "pracowego" to będę mógł biegać i 150 minut. Póki co postanowiłem, że jeśli nie będę się czuł na siłach, nie lecę w opór. Co nie oznacza, że zamierzam odpuszczać. Co to to nie. Wręcz przeciwnie, dalszy progres jest jak najbardziej w cenie.

Generalnie to miło wiedzieć, że przebiegam sobie godzinkę, ot tak. Bez zadyszki, nawet, w zasadzie, bez spocenia się. Jest super!

Tylko nie wiem kiedy się umówię na hiszpański :(. Nie mam czasu dla Love, a co dopiero na naukę lengłydżów... Mam nadzieje, że z czasem wszystko się wyprostuje...

Swoją drogą, w takich trudnych chwilach człowiek przekonuje się, na kim może polegać i kto go wspiera - to raz. A dwa... doceniamy fajne po czasie, oj doceniamy.

Wszystko dąży ku lepszemu!

Koniec wakacji. (8 października 2012)

Dłuuuugich wakacji. Dłuższych niż bym chciał i mało wakacyjnych jak na wakacje, ale ukryć się nie da, chcąc nie chcąc "obowiązkowych obowiązków" nie miałem praktycznie od maja. Nie leniłem się przez ten czas, zdążyłem zmienić swoje życie o 180 stopni i o kolejne 180, wcale nie podobne do stanu poprzedniego, więc to chyba coś. Zaliczyłem już 8 tygodni treningu biegania, więc to też coś. Skończyłem swój kurs hiszpańskiego, zacząłem brać lekcje "normalne", też coś. 

I przede wszystkim - dostałem pracę. Główny cel tegorocznej przerwy od studiów. Zaczynam jutro od 9. Stresik jest, bo to nowa sprawa, pierwsza poważna praca i w ogóle. Mam mimo to dobre przeczucia i myślę, że za jakiś czas będę mógł z czystym sumieniem powiedzieć, że fajnie wyszło.

Póki co muszę się zorientować co i jak i przeorganizować swoje życie. Gdzieś w te krótkie doby trzeba będzie jeszcze wcisnąć po 8 h, 5 razy w tygodniu. Chociaż pewnie będę teraz robił więcej i lepiej niż do tej pory, bo jednak mając mniej czasu, łatwiej jest zrobić więcej.

Dobra, prawdę powiedziawszy piszę to, żeby troszke przelać stres "na papier". Nie lubię być "przed", nie wiedzieć nic, nie znać szczegółów. Na bank jutro o tej porze, będę sto razy spokojniejszy. A za tydzień, dwa napiszę "chłopie, czym ty się stresowałeś?".

Ale póki co jest jak jest.

Idę się piżgnąć spać, bo dla organizmu pobudka o 7 będzie szokiem.

Postawy Widzewa we wczorajszym meczu nie komentuję. Bo nie ma czego komentować, skoro postawy nie było...

Dobrze, że ze stadionem się ruszyło!

Wolałbym iść biegać jutro... ;)

Siła bezczynności (1 października 2012)

W związku z tym, że dziś filozoficznie to na początek, któtka relacja z wczorajszych "Cierpień młodego Bajasowa". Żeby mieć z głowy.

Początek mega, giga ciężki. Kolka na dzień dobry. Obiedzie u babci ileż będziesz się upominał jeszcze, żeś za duży był? Miałem dość po 5 minutach, a przede mną jeszcze ponad 10 razy tyle. O nienienie ja się nie poddaję tak łatwo.

Rozbiegałem francę!

Po 10 minutach nic nie zostało z kolki. Biegło mi się super, chociaż w 1/3 dystansu przepoczwarzyłem się w kuriera i leciałem z kosmetykami dla Love, bo zapomniałem jej wziąć wcześniej i odpokutowywałem. Efekty pominę milczeniem...

Nie wiedziałem, że kosmetyki potrafią tak skutecznie nakłonić człowieka do prania plecaka!

Miało być filozoficznie.

Dziś się w końcu wybrałem na wieczorny porządny spacer. Od dawno się zbierałem i w końcu się udało. I czemu to służy? Takie łażenie po nocy, po pustych ulicach?

Katharsis.

Myślenie o niczym i o wszystkim. Sto pomysłów na sekundę. Za chwilę kompletna cisza w głowie. Żadnych bodźców z zewnątrz. Migających świateł komputera czy telewizora. Liter z książki, dźwięków muzyki. Tylko ja, moje myśli, wyobraźnia.

Pewien, bardzo dla mnie mądry Pan Doktor, kiedyś na wykładzie powiedział, że czas pracy musi się równać czasowi odpoczynku. Czas robienia = czas nierobienia. Cały szkopuł w tym jak nic nie robić w taki sposób, żeby było to efektywne. Umysł też potrzebuje czasu regeneracji, jak mięśnie nóg po ciężkim bieganiu.

Czasem trzeba zdjąć z mózu wszystkie obciążenia i dać mu popłynąć na swoich własnych falach. Dla jednego będzie to pisanie, dla drugiego śpiewanie, dla trzeciego spacery po nocy, a dla czwartego leżenie na trawie i obserwowanie gwiazd. Ważne, żeby wyłączyć się na zewnętrzne bodźce i robić to "coś" mimowolnie, z niemalże wyłączoną świadomością. Wtedy odpoczynek będzie miał sens. Walnięcie się z piwem przed tv daje efekt dokładnie odwrotny.

Warto spróbować poznać siłę bezczynności. Konstruktywnej bezczynności. Czasem to daje więcej niż forsowanie się na chama, byle cokolwiek robić.

Czasu w życiu mamy mało, ale nie na tyle mało, żeby czasami fajnie się poobijać.

Pierwsze impresje (15 sierpnia 2012)

Tytuł w pierwszym wpisie zawierający trudne słowo gwarantuje sukces bloga.

Podchwytliwy adres, tytuł i opis bloga takowoż.

Generalnie jestem skazany na sukces.

Zaczynam parę dni po sukcesach polskich sportowców w Londynie, i jakiś miesiąc po Euro. Do trzech razy sztuka.

A jutro zaczynam znaleziony w necie program biegania, na początek poziom 1, dystans - 10 km. Na pewno miriardy osób będzie chętne czytać o człowieku, który postawił sobie ambitny cel i w pocie czoła do niego dąży, chociaż jest mu ciężko. Jak Rocky w Rocky'm.

Nie ma bata żeby nie wyszło.

Swoją drogą do dupy wygląda ten tytuł na górze. To też wróży dobrze. Rozlazł się, tak samo jak rozlezie się sława o mnie.

System dwufazowy (29 września 2012)

Nie. Nie chodzi o nowy vizir. O vanish też nie.

Chodzi o... życie!

Życie to nie je bajka jak mówi staroamazońskie powiedzenie. W życiu raz jest tak a za chwilę inaczej. Raz nam się chce, a na drugi dzień już nie bardzo. Raz nam idzie jak z płatka, a raz jak po grudzie. A gdy na Michała obrodzą żołędzie, dużo śniegów w zimie będzie...

Jeno zaraz! To nie kącik miłośników przysłów! To blog o poważnych sprawach. O ciężkim życiu moim!

Toteż wróćmy do sedna sprawy. Do systemu dwufazowego. Bo chodzi o to, że... po prostu w tym tygodniu strasznie mi się nic nie chce. Bieganie? Bleh. Na rower? Wsiadłem, i było całkiem nieźle,  ale to było raz i nieprawda. Języki? Porobiłem z Love rosyjski, chociaż bardziej dla zabawy niżby się cosik nauczyć. I tak dalej, i tak dalej. Jak widać wpisów na blogu w tym tygodniu też mnogość ogromna, a pomysłów, planów tyle było, że łohoho!

No i szczego to wynika? Tłumaczyć mogę się faktem, iż dostałem pracę. I po prostu sobie folguję ciesząc się ostatnimi dniami moich krótkich wakacji trwających praktycznie od powrotu z Rumunii, czyli... połowy maja. Ale to kiepskie tłumaczenie. Lepszym jest to, że doświadczam cyklicznego systemu dwufazowego chciejstwo - niechciejstwa.

Czymże się on objawia już wytłumaczyłem. Nie jest w sumie też specjalnie groźny, bo generalnie robię w trakcie fazy niechciejstwa tyle samo co w fazie chciejstwa. Po prostu w tej drugiej wszystko przychodzi mi jakoś tak łatwiej.

Bieganie w zeszłym tygodniu to był wypas, w tym? Zrobiłem co miałem zrobić, ale wolałbym o tym zapomnieć. Szczególnie o dzisiejszej walce z kolką. ZNÓW SIĘ NAŻARŁEM. A miałem tego nie robić... Ale mam wytłumaczenie - obiadek u babci. No jak ja mogłem ją zawieść i nie zjeśc jeszcze jednego kotlecika, no jak?! I potem był ból... Wytężyłem jednak silną wolę i udało się przebiec co trzeba, chociaż już chciałem sobie skracać trasę. Nie ma tak! W sumie jestem z siebie nieco dumny nawet.

Mam nadzieję, że jutro będzie jednak lepiej ;).

No i od nowego tygodnia biorę się za siebie jeszcze bardziej vol. 124312! Wychodzę z fazy niechciejstwa i nie ma że boli! Lepsza dieta, więcej nauki języków i ogólnożyciowe ogarnięcie! Miejmy nadzieję, że nie do następnej fazy niechciejstwa, czyli znając mnie do za dwa tygodnie...

Ah, i jeszcze jedna, mniej przyjemna opcja systemu dwufazowego. Raz się wygrywa 4 mecze z rzędu, raz się przegrywa jeden z Polonią Warszawa. Może się wypowiem jeszcze szerzej na ten temat.

Póki co mi się nie chce.

I mam czyste sumienie. Bo już cały świat wie dlaczego.

Błogostan.

Jesień (27 września 2012)

Temat, który w końcu musiał nastąpić. Ja naprawdę bardzo się przed nim broniłem. Robiłem co mogłem, przecież ile razy można o tym pisać (chociaż akurat nie tutaj). No ale wyszło jak zwykle.

Jesień dała znać o sobie. Pomarańczowo - brązowa feeria barw, łysiejące powolutku drzewa, dużo wiatru i deszczu, ale jeszcze sporo ciepłego słoneczka. Chłodne wieczorki. I chyba systemowo zaprogramowane w głowie przeczucie "nowego początku". Nie na wiosnę. Nie na przełomie roków. Właśnie teraz - na jesień, po wakacjach.

W tym roku nie obyło się bez tego, chociaż myślałem, że będzie nieco inaczej. W końcu Wrocław miał dużo wcześniej wszystko zmienić. Najwyraźniej tak miało być i jestem na jesień w Łodzi, pomału tasując świeżą talię kart i nerwowo czekając na kolejne rozdanie.

Co przyniesie, nie wiem. Wiem czego od niego i od siebie oczekuję. Jak co roku planuję jeszcze bardziej wziąć się za siebie i chyba coraz lepiej mi to idzie, bo sporą część zeszłorocznych planów już zrealizowałem albo realizuję. Jednocześnie mieszam to z obecnymi wymysłami mojej wiecznie nienasyconej wyobraźni. Chociaż doświadczenie uczy, że jeśli w życiu próbuję dodać 1 do 1, najczęściej wychodzi 3, albo pierwiastek z 5, ale taki to urok nieprzewidywalności niektórych zdarzeń.

Oh, i kolejna przypadłość jesieni. Koniec z radosną afirmacją życia. Teraz dominują chłodne wieczory spędzane na spacerach. A w zasadzie na Spacerach. Wyjątkowe w świetle całego roku. Spadająca temperatura i szybciej zapadający zmrok skutecznie czyszczą chodniki z innych spacerowiczów. Zostają najwytrwalsi. Większość pogrążona w zadumie. Oj rozmyślanie pojawia się w jesiennej atmosferze i zdecydowanie jest wchłaniane przez mój organizm.

Romantyzm pełną parą.

Chcesz sprawdzić jak wyglądam na jesień? Wpisz w google "Wędrowiec nad morzem mgły".

Bardziej przyziemnie postaram się napisać jutro. Chociaż ostrzegam przed ryzykiem publikowania takich wpisów jak ten jeszcze przez conajmniej miesiąc. W końcu... licencia poetica.

PS Tak, wiem, "na przełomie lat". Ale tamto wygląda tak uroczo...